Cotopaxi vulkaan, lijkt wel de maan!!

Zo, daar ben ik weer, nu vanuit de provincie Esmeraldas, en de plaats Atacames. Ik ben weer terug op zeeniveau en jaaaaa dat kan ik merken! Het is tropisch warm, plakkerig en...jawel de muggen weten me ook hier heel goed te vinden. Maar eerst zal ik de laatste dagen rondom Quito vertellen. Afgelopen dinsdag, 27 juli, ben ik naar de vulkaan Cotopaxi geweest. Dit is de hoogste actieve vulkaan ter wereld (5897m) en staat op de 2e plaats wereldwijd wat 'mooiste vorm' betreft (De typiscje konische vorm die je verwacht bij een vulkaan, naar boven toe is ie bijna een punt). Numero uno staat in Japan. Voordat Cotopaxi op 2 stond, was dit Mount Helen's in Amerika, maar die bedacht om haarzelf op te blazen en via de wand te gaan uitbarsten....dat even voor de vulkanologen onder ons :) Cotopaxi betekent 'nek van de maan', dat komt omdat als je aan de voet van Coto staat, de maan nooit boven de punt uitkomt maar er achterlangs scheert als het ware...volgen jullie het? De vulkaan ligt in het gelijknamige Parque Nacional Cotopaxi dat ongeveer 8kmx8km meet en op ongeveer 1,5 uur rijden van Quito ligt. Er leven wilde paarden, condors, vossen, lama's en zelfs beren. Wij zagen alleen de paarden. Onze trip:
Om 6.30 (jaaaa vroeg) stond onze chauffeur klaar bij mijn hotel. Mishanti en ik kwamen erachter dat we de enige 2 waren, fijn privé-tour! Erg prettig :) De dag was helaas niet zo mooi als we hoopten (vorige week was beter geweest) maar dat mag de pret niet drukken, achteraf bleek het juist gaver vanwege uitdaging die het met zich meebracht. We zijn naar het park gereden via de beroemde snelweg van zuid-amerika: de Panamerican. Die loopt bijna door het hele continent heen, bijnaam: volcan avenue, vanwege alle vulkanen die je tegenkomt (rond de 20) Eerst zijn we naar een museum geweest waar alle weetjes van het park uitgelegd worden, en hoe een vulkaan werkt. Ook veel gezien over de (on)natuurlijke begroeing van het land. Geimporteerde Eucalyptus- en naaldbomen, en de inheemse papierboom. Veel vanuit Amerika, grappig! Mishanti (uit Californie en daarom ook wel tree-hugger genoemd) kon niet genoeg krijgen van de naaldbomen die hun naalden niet omhoog maar omlaag laten groeien. Uiteindelijk bij Cotopaxi aangekomen werden we (iets teleurgesteld door de verhullende wolken) voorbereid op onze tocht: winderig, koud, vermoeiend en lang (nou ja, meer mentaal gezien, totaal 1,5 uur klimmen). Wij dachten dat doen we wel even, niets is minder waar; 1 stap buiten de auto en we lagen alweer bijna beneden door de harde wind en ijzige kou op ons gezicht. OEI dat viel tegen. Meteen terug de auto in en alle lagen en bescherming aantrekken die we konden bedenken. Hierna ging het beter, maar nog niet van harte. De gids voorop, en wij erachteraan. Na 5 min klimmen op vulkanisch gesteente en gruis voelden wij ons maanmannetjes(vrouwtjes): door het hoge ijzer- en siliciumgehalte in het gesteente kleurde alles in roodtinten, dat in combinatie met spierwitte sneeuw, gevulkaniseerd zwart glimmend gesteente, grote rotsen, wolken, zon, kou en vermoeide shake-benen maakte het maan-gevoel compleet!! We bleven het maar zeggen...we're on the moooooon!! Na ruim 50 min zwoegen en mentale opgeef-acties vanwege de steile klim en de weersomstandigheden kwamen we bij de refuge aan op 4800m: een warm huis met chocola(demelk). Erg welkom! Kwartiertje binnen gezeten en de suikerniveau's aangevuld om ons doel te halen: de gletsjer, leek ons erg magisch, en dat is het ook. Vol goede moed weer op weg, en dit stuk was veel minder zwaar, 30 min omhoog, de zon ging schijnen en we zagen waar we heen gingen: die gletsjer. Daar aangekomen stonden we op 4980m! Trots dat ik het gehaald heb :) dat was toch wel een uitdaging. Dichter bij de zon ga ik niet komen.....koude vingers en wiebel-benen zijn gauw vergeten als je dat ziet. Een gletsjer is erg indrukwekkend, grote ijsmassa die als een deken over de berg ligt (een massa die helaas aan het smelten is en al eens zo klein is geworden door de opwarming van de aarde.) Na het genieten van de uitzichten en de omstandigheden weer omlaag gegaan terug de warme auto in. Het was gaaf!! Lunch een stukje lager in het park met uitzicht op de vulkaan, en tegen alle verwachting in liet die vulkaan zichzelf nog even helemaal zien in een split-second. Heb em!! Waarschijnlijk zijn we die dag de enige die de top gezien hebben uit de wolken, hij was heel snel weer verdwenen. Wij blij dat we het gezien hebben. Had de Coto al vaak uit de wolken gezien van ver, dus maakte niet uit. Daarna nog naar een gletsjermeertje gegaan, daaruit was op te maken tot waar het OOIT kwam, heeeeeeeeeel lang geleden...Daarna weer naar Quito gereden, en nog even op school achter de computer voor mijn vorige blog.
Woensdag en donderdag uit geweest met de mensen van het Banos weekend, Danique, Elise en nog wat andere mensen, en vrijdag uit eten met Danique, zeer hoge kwaliteit voor weinig geld, echt luxe uit eten de laatste Quito-avond. Toch gek om weer weg te gaan na 3,5 week. Vrienden zijn snel gemaakt, dat zal in Esmeraldas heel anders zijn denk ik!
Afgelopen vrijdagavond om 23.40uur de bus gepakt en op weg gegaan naar de kust. In de bus kon ik al voelen dat het warmer werd, 7uur daar aangekomen...op naar het volgende avontuur!

Besos,

Suzan

p.s. nog even geen foto´s, heb waarschijnlijk zelf internet binnenkort, dus dan heb ik alle tijd, nog even geduld aub :)