De Inca´s konden het en wij deden een poging...

We zitten nu in de bus na te genieten van de afgelopen week, tijd voor een verhaal dus. Na een paar heerlijke dagen in Cuzco stapten wij vol goede moed de trein in richting Aguas Calientes, een mini mega toeristisch plaatsje in het dal van inmense bergen. Iedereen die naar -of van- Machu Pichu komt moet daar namelijk heen, dus er zitten ongeveer 100 restaurants per m2. Leuk detail: het plaatsje telt zo ongeveer 1 grote straat, en door die straat rijdt ook nog eens ieder uur een trein. Best vermakelijk (en lawaaierig). Wij watjes gingen niet de hele inca-trail lopen, maar hadden besloten om alleen de laatste dag te lopen, we wilden namelijk wel graag via de zonnepoort tijdens zondondergang Machu Pichu bewonderen in plaats van met busladingen tegelijk door een elektrisch poortje...zo gezegd zo gedaan. De treinroute was super, ontzettend mooie uitzichten en landschappen, ruige bergen en heel mooi weer. Het landschap veranderd steeds weer en gaat van droog en plat naar héél hoog en ruig, en uiteindelijk rijdt je begin van het regenwoud in. Er zijn verschillende uitstap-punten voor de inca-trail vanuit de trein, onze stop was kilometer 104. Wij blij, want laat dat nou net het punt zijn waar het regenwoud begon. Machu Pichu (een Inca-stad) ligt namelijk op de grens van het Andes-gebergte en de Amazone. Onze gids Carolina stond al klaar, en wij waren er helemaal klaar voor. We hadden een privé-tour, met 3 in totaal dus, héérlijk rustig en genieten van de natuur. Het was bloedje-heet en werden meteen belaagd door van die fijne vliegjes/mugjes die mega-irritante jeukerds achterlaten. Met rugzak op zijn we 5 uur lang door de bergen getrokken, met af en toe een pauze en tijd voor een hapje en drankje.
Even wat achtergrond informatie: de Inca trail liep oorspronkelijk van Quito (Ecuador) naar Machu Pichu (Peru), zo'n dikke 1600km. De huidige bewandelbare inca-trail loopt van Ollantaytambo (Peru) naar Machu Pichu, deze route telt slechts 43 km. De inca's in de jaren 1500 liepen die 1600km in 7 dagen, wij Homo Sapiens lopen de 43 km in 4 dagen....oftewel we zijn slakken vergeleken bij de Inca's. De Inca-trail was bedoeld voor communicatie en vervoer van goederen. Er was geen andere manier om spullen van en naar de Inca-steden te brengen of nieuws door te geven. De inca-lopers waren dus een soort postduif (ze RENDEN die 1600km!! en werden iedere 6km afgewisseld, en we kunnen jullie zeggen, dat pad is echt zo onmogelijk om te rennen....alleen al om de zeer smalle paadjes zonder hekken en diepe, heeeele diepe afgronden (slik...) De ruines die gevonden zijn van de Inca-steden liggen allemaal hoog in de bergen, voordat Machu Pichu ontdekt werd begin 1900 was het niet zichtbaar en overwoekerd door regenwoud. Het is-zo lijkt het- op een onmogelijk plek gebouwd. Dit deden ze zo om 2 redenen: bescherming (geen hond die eraan denkt even op bezoek te komen om wat te jatten) en aanbidding van de astrologie; de Inca's geloofden heel sterk in de kracht van de zon en de maan (die 2 samen staan voor het Inca-huwelijk), de sterren, windrichtingen, de 4 aardse elementen en re-incarnatie. Zo ongeveer alles wat ze bouwden en deden is hieraan gerelateerd. Door de steden zo hoog in de bergen te bouwen voelden ze zich dan ook meer verbonden met al deze dingen.
Terug naar de trail: een ontzettend mooie tocht zo gezegd met letterlijk adembenemende vergezichten. We kregen veel informatie van de gids en af en toe onderweg kwamen we nog voorbij 2 kleine andere ruines, als voorproefje. Het weer bleef goed, pas helemaal op het einde dreigde het even te gaan regenen maar de zon won het.
Wij dachten wel gewend te zijn aan de hoogte, in Cuzco liepen we soms wat ze zweven, maar daar bleef het bij. Romuald kreeg helaas (waarschijnlijk) last van hoogteziekte, wat uitgelokt werd door de grote inspanning (teveel traptreden...echt niet te filmen), in combinatie met de inmense hitte zorgde het ervoor dat hij de 2e helft zichzelf doodziek heeft moeten voortslepen om toch naar die begeerde zonnepoort en Machu Pichu te komen. Er is absoluut geen weg terug, je kunt geen taxi bellen of een paard halen, je móet door. Hoe hij het heeft gedaan geen idee, maar hij is er gekomen.
We konden bijna niet geloven dat we dan toch écht bij Machu Pichu waren, de lang gekoesterde bestemming, en werden goed beloond met een geweldig zicht op de oude Inca-stad door de zonnepoort, wat alle inspanning snel deed vergeten. Dé foto's gemaakt en snel naar het hotel. Room kreeg ondertussen piekende koorts en bleef die avond lekker in zn bed liggen. Suzan is met de gids uit eten gegaan, dat was inbegrepen, heerlijk! Nog even door Aguas Calientes gelopen en daarna snel terug naar het hotel, want de volgende dag om 4.45uur opstaan voor zonsopgang bij Machu Pichu zonder al te veel mensen.....
Romuald voelde zich gelukkig al veel beter, maar nog niet helemaal fit dus die bleef nog in het hotel. Ik op pad met de gids (was lekker de enige met een privé gids haha) door het Machu Pichu complex gelopen met een prachtige zonsopgang, wederom goed weer, strakblauw!! Alle dingen die me verteld werden goed onthouden om aan Room te vertellen, want ik ben terug gegaan naar het hotel en met hem weer naar de Machu Pichu gegaan. Rond 11uur was hij weer op de been, en heb ik hem een privé tour gegeven door het complex. Er liepen nog wat lama's rond wat het extra leuk maakte. Alle foefjes en tempels die de Inca's gemaakt hebben in Machu Pichu, geweldig! Wederom veel astrologie...erg slim waren ze! Machu Pichu is ontzettend mooi bewaard gebleven door de eeuwen heen. Ze gebruikten een dusdanige techniek om steen zo te slijpen en het haarfijn tegen elkaar te leggen zónder cement of wat dan ook, dat kan nu niet meer nagemaakt worden, echt maf! Ze dachten zelfs aan aardbeving gevaar en maakten daarom ramen en muren niet recht maar licht trapezisch. Zie de foto's, knap staaltje bouwwerk. Hopelijk staat het nog vele jaren (sommige delen zijn flink onderhevig aan verzakking door de vele mensen die er komen).
Na gelukkig ook samen genoten te hebben van 1 van de mooiste uitzichten ooit op Machu Pichu tussen alle bergen en lama's in zijn we om 17.00uur met de trein naar de Sacred Valley gegaan. Daar 2 plaatsjes aangedaan; Ollantaytambo en Urubamba, 2 superkleine rommelige maar ontzettend authentieke plaatsjes waar de toeristen nog geen vat op hebben gekregen. Daarna naar Pisac wat daar weer naast lag om de befaamde markt te bezoeken, en die was er!! Ontzettend veel markt, genieten van de spullen en de mensen. Daarna weer terug naar Cuzco. Daar kwamen onze handgemaakte en op maat lederen slippers aan bij het hotel, op bestelling zowaar! Bijna dachten we dat het misgegaan was maar toch gelukt, ze zijn zo mooi! We gaan trendsetten hoor dus pas maar op ;) We waren nogal moe van de dagen dus uitgepuft in het hotel met een pizza'tje en de tv, even heerlijk een avondje niks.
Volgende dag wéér vroeg op (Romuald weet nu wat ik bedoel met dat het niet uitmaakt als je vroeg op moet, want je bent toch vanzelf al rond 5.30uur wakker). In een luxe bus op weg naar het grootste bevaarbare zoetwatermeer van de wereld: Lake Titicaca. Behoort tot Peru en Bolivia met ergens in het midden de grens. We wisten wel beter met die hoogte, dus gewapend met preventieve hoogteziekte pilletjes in de maag zijn we erg relaxt aangekomen op 3.900m boven zeeniveau, best verwarrend als je bij een meer bent wat op de zee lijkt, zo ontzettend groot, Nederland past erin! Eerste avondje in Puno, na Cuzco het meest commerciele dorp (en lélijkste maar daarom weer grappig) van Peru. Hapje gegeten en daarna mandje in. Volgende dag stond onze excursie naar Uros, de floating islands, op het programma. Na 3 uur varen op Lake Titicaca met wéér een knallende zon kwamen we aan waar de Peruaande Indigena's (Indianen) al zo'n 2600 jaar leven. Ze maken van de wortels van het riet een drijvende basis en daarna bedekken ze het met riet, het is nog eetbaar ook (uiteraard moesten wij dat even proeven) en ze gebruiken het voor álles. We kregen een mooie demonstratie van hoe ze dat doen. Leuke details: de eilanden drijven, dus er is deining. Als er echt een heftige ruzie is, zaag je gewoon het stuk eiland af waar het huis op staat van diegene waarmee je ruzie hebt, of het eiland gaat doormidden (is écht waar). Iedere 3 maanden moet de buitenkant van het huis vernieuwd worden omdat het anders wegrot. Iedere 2 weken wordt er een nieuwe laag riet bovenop gelegd omdat je anders natte voeten krijgt. Iedere 100 jaar raakt een eiland de bodem (het meer is gem. 240m diep) en dan beginnen ze een nieuw eiland omdat ze persé willen drijven.
Het is er prachtig, en gelukkig zijn er ook nog eilanden waar absoluut geen toerisme toegelaten wordt zodat het authentiek blijft (2 uur verder weg). Toerisme is een relatief nieuwe inkomstenbron voor de Uros-bewoners, ze maken er dan ook gretig gebruik van.
Daarna door naar Isla Taquile waar we geslapen hebben bij een Indigena-familie, de zogenaamde Aymara-bevolking. Wat een ervaring, back-to-basic. Koken in een kleine keuken, veel aardappelen schillen-en eten, in traditionele kledij een welkomstfeest bijwonen en je longen uit je lijf dansen (hoogte...pufpufpuf), 's nachts in de kou naar buiten om naar de wc te gaan, Aymara taal aanhoren (wátte?), coca-thee drinken, een onwerkelijke zonsondergang zien qua kleurenpracht, wederom teveel traptreden omhoog lopen en ga zo maar door. Was erg leuk om een keer te doen, en je helpt de familie ook nog eens met je bezoek. Daarna hebben we met de excursie groep het eiland verkend wat heel leuk was, prachtige uitzichten over het meer en veel geleerd over de traditites en gebruiken van de eilandbewoners. (Rode muts is getrouwd, Rood-wit is vrijgezel, pompom naar rechts is ja ik heb interesse in een vrienden, naar links is nee ik heb geen interesse, naar achteren is nee ik heb geen tijd voor vrouwen ;). Alle families moeten werken op het eiland en rouleren in taken en gedeeltes van het eiland. Denk aan het runnen van restaurants t/m landbouw en alles er tussenin. Alles is van iedereen, best handig! Na een verplicht jaar samenwonen duurt een trouwerij 7 dagen waarbij de newly-weds 7 dagen moeten zitten en toekijken (vrouw op de grond) hoe het hele dorp drinkt en danst, zelf mogen ze dat niet. (Want daarna heb je je hele leven nog om te feesten). Scheidingspercentage is 0 komma 0. (Invoeren in Nederland? :)
Na het eilandhoppen weer een 3 uur durende vaart terug met wederom prachtig weer en hebben we in Puno genoten van een Cavia! Ik moest en zou het proberen, en aangezien we richting Bolivia gaan kon het wel eens de laatste kans zijn in Peru, you never know. Dussss Room en ik hebben een toch wel zielig kijkend gefrituurd huisdier verorberd....en het was nog lekker ook gek genoeg, niet teveel bij nadenken. De avond afgesloten met een heerlijke Pisco Sour en daarna moe en voldaan het mandje in. Vanochtend dus in de bus, ondertussen zijn we net de Boliviaanse grens overgelopen met de nodige stempels en zijn we bijna in Copacabana, nog steeds aan Lago Titicaca.

Muchos Brazos y Besos!!!
RoomSuus

Link album PicasaWeb: http://picasaweb.google.nl/suzan.limburg/PeruOpZnBest?feat=directlink